Back

 Έχοντας να γράψω σχεδόν 2 μήνες συνειδητοποιώ τα πόσα έχουν αλλάξει ή και όχι αυτές τις μέρες που πέρασαν. Και γαμώτο πότε πέρασαν αυτοί οι 2 μήνες; Τελικά πόσο κλισέ και πόσο αλήθεια ότι ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα.
 Θα ήθελα πάρα πολύ να γκρινιάξω αλλά αποφάσισα όχι. Εκτός ότι τώρα τελευταία το κάνω πολύ και σίγουρα όλοι οι φίλοι μου θα την κάνουν σιγά σιγά με ελαφρά πηδηματάκια, παρατήρησα ότι αρκετή γκρίνια και μιζέρια υπάρχει σε όλους σχεδόν (εσύ που είσαι μες στην τρελή χαρά -είδος προς εξαφάνιση-πες μας και μας πώς το κάνεις ρε φίλε) και έτσι δεν θα το κάνω. Αν και θα ήταν πολύ βολικό να υπήρχε ένας χώρος όπου όλοι θα μπορούσαν να πάνε να ουρλιάξουν ανενόχλητα, θα τον χρησιμοποιούσα κάθε μέρα.
 Θα μιλήσω λοιπόν για αυτά που είμαι ευγνώμων και που όλοι μας θα έπρεπε να τα θυμόμαστε πού και πού. Χαίρομαι πολύ λοιπόν που αυτούς τους δύο μήνες μπήκαν πολλά καινούρια άτομα στη ζωή μου-μερικά από αυτά ήδη έχουν μπει στην κατηγορία πολύ καλών φίλων. Χαίρομαι που περνάω μια πάρα πολύ δημιουργική περίοδο και μακάρι να συνεχιστεί έτσι. Χαίρομαι που είναι ακόμα κοντά μου άτομα που αγαπώ και μακάρι να είναι για καιρό ακόμα. Και χαίρομαι που είναι υγιείς. Και είμαι κι εγώ. Και ακόμα χαίρομαι κατά κάποιο τρόπο-εντάξει προσπαθώ δηλαδή- για όσους έφυγαν ή για όσους με πλήγωσαν ή με όσους τσακώθηκα και βρίσκονται ακόμα κάπου εκεί γύρω. Beacause life is a series of calluces όπως λένε και οι The Good Life. Ας μην μιζεριάσουμε άλλο λοιπόν. Αλλά να είμαστε ευγνώμονες.

p.s. playlist που ταιριάζει με τη σημερινή μου διάθεση































και επειδή δεν θα σταματήσω ποτέ μου φαίνεται, καληνύχτα