Δεν θυμάμαι πότε είδα για πρώτη φορά την ταινία - οι φίλοι μου ξέρουν ότι πάσχω από μικρά και μεγάλα κενά μνήμης, ίσως σοβαρά πρέπει να το κοιτάξω- ξέρω όμως πώς ένιωσα την πρώτη φορά που την είδα. Σοκ. Και μαγεία. Και χαρά. Και λύπη. Και όλα αυτά τα ανάμεικτα γλυκόπικρα συναισθήματα που σου αφήνει, όπως και η ίδια η ζωή εξάλλου.
Σήμερα λοιπόν την ξαναείδα για τρίτη φορά. Και έκλαψα σαν μικρό παιδί όπως και την πρώτη. Δεν ξέρω αν είναι το κλάμα όπως όταν σου χαρίζουν το πρώτο σου ποδήλατο και νιώθεις πανευτυχής ή το κλάμα όταν σου ραγίζουν για πρώτη φορά την καρδιά. Ένας φίλος μου είπε μα γιατί κλαις, αφού έχει happy end. Κι όμως του λέω, είναι μια ταινία, στην πραγματικότητα δεν βρίσκεις την ευτυχία τόσο εύκολα ή αν την βρεις κρατάει για τόσο λίγο. Γιατί αν δεις πιο βαθιά, ο κύριος που ποτέ δεν έβγαινε από το σπίτι, η κυρία με τη ραγισμένη καρδιά από τον άντρα της, ο μπαμπάς που δεν ξεπέρασε το χαμό και δεν τολμούσε να πάει ταξίδι, όλοι οι χαρακτήρες πάσχουν από κάτι, είναι λίγο ραγισμένοι. Ίσως γι'αυτό αυτή η ταινία αγγίζει όλους όσους την βλέπουν. Γιατί όλοι μας νιώθουμε κάπου να ταυτιζόμαστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και χαιρόμαστε και πονάμε μαζί. Και αγαπάμε τα happy ends. Και ελπίζουμε στο καλό και στη αγάπη. Μια μεγάλη ταινία που περνάει βαθιά νοήματα με ένα ακόμα πιο μεγάλο soundtrack από τον Yann Tiersen. Που σου δείχνει τη ζωή όπως είναι σκληρή και μαλακή ταυτόχρονα, και πώς πρέπει να την αρπάξεις από τα μαλλιά. Γιατί όπως και μία τεράστια ατάκα στη ταινία: Τα κόκαλα σου δεν είναι από γυαλί, θα αντέξουν τις κακουχίες. Ή κάτι τέτοιο. Τέτοιες ταινίες θα έπρεπε να φτιάχνονται πιο συχνά.
p.s. φυσικά από το soundtrack της ταινίας. Bonne nuit!
pragmati polu kalh tainia!!
ΑπάντησηΔιαγραφή