Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

H θεωρία.

 Παρατηρώντας και βιώνοντας τον τελευταίο καιρό γύρω μου το τι συμβαίνει μεταξύ των δύο φύλων, των φίλων αλλά και της ανθρώπινης φυλής, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τη θεωρία του πίσω από κάθε καριόλα κρύβεται ένας μαλάκας και πίσω από κάθε μαλάκα μία καριόλα.
 Ας τα πάρουμε λίγο όμως από την αρχή κάπως. Γνωρίζεις λοιπόν ένα άντρα ή μία γυναίκα αντίστοιχα. Και ερωτεύεσαι. Και τσουπ, έρχεται η απόρριψη. Και αναπόφευκτα το κόλλημα. Γιατί είναι αποδεδειγμένα ότι 99% τρώμε κόλλημα και επιζητούμε τον έρωτα σε αυτούς που μας φτύνουν. Όλα καλά μέχρι εδώ. Και είναι απόλυτα φυσικό και να καψουρευτείς και ενδεχομένως να πονέσεις, να πέσεις σε μαύρη κατάθλιψη και να ελπίζεις ότι κάποια στιγμή μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα και να σε θέλει κι αυτός ή αυτή όπως εσύ. Εκεί που αρχίζεις να χάνεις τη μπάλα όμως είναι όταν η ελπίδα που έχει κάθε κολλημένος μέσα του ότι θα αλλάξουν τα πράγματα γίνεται βίωμα και ότι και να σου λένε οι ενδείξεις, ότι και να σου λένε οι γύρω σου, εσύ μένεις εκεί, μέρα, νύχτα, στον καφέ, στο ποτό, στο τσιγάρο, εκεί μονίμως. Και αναμενόμενα από όλη αυτή τη συμπεριφορά να μην μπορείς να δεις γύρω σου και να δώσεις μια ευκαιρία σε κάποιον άλλο. Να μην μπορείς να καταλάβεις κάτι πολύ απλό αλλά και σκληρό, ότι απλώς δεν μπορούσε να σε δει όπως εσύ εκείνον ή εκείνη.
 Πες λοιπόν ότι ένας άντρας που το παθαίνει αυτό αποφασίζει ότι όλες οι γυναίκες δεν αξίζουν, είναι καριόλες ή ότι δεν θέλει να ξαναβρεθεί σε αυτή τη δυσάρεστη θέση του να πληγωθεί. Και γνωρίζει μια γυναίκα. Και την πληγώνει γιατί δεν μπορεί να της δώσει κάτι παραπάνω αφού έχει αλλάξει την κοσμοθεωρία του. Αυτή πληγωμένη, τον λέει μαλάκα, αποφασίζει ότι όλοι οι άντρες είναι μαλάκες, δεν αξίζουν και δεν θέλει να ξαναβρεθεί κι εκείνη σε αυτή τη θέση, της απόρριψης, της κατάθλιψης, του πόνου και αποφασίζει να συμπεριφερθεί στους επόμενους με τον ίδιο τρόπο. Νομίζω με πιάνεις. Και φτου και από την αρχή. Ένας φαύλος κύκλος από πληγωμένους που γίνονται μαλάκες και από πληγωμένες που γίνονται καριόλες.
 Το θέμα είναι ότι ναι, είμαστε αυτά που έχουμε βιώσει. Είμαστε αυτά που κουβαλάμε. Αλλά να μπούμε στη νοοτροπία του να συμπεριφερθούμε με τον ίδιο τρόπο που μας συμπεριφέρθηκαν ή να κλειστούμε στο καβούκι μας ώστε να μην ξαναπονέσουμε, το θεωρώ θλιβερό. Γιατί εκτός του ότι πληγώνουμε τους άλλους, μπορεί και άθελά μας, πληγώνουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί στο τέλος μένουμε μόνοι.
 Σε μερικά έχω καταλήξει λοιπόν. Ότι πίσω από κάθε συμπεριφορά, όσο παράλογη, αναίσθητη ή και σκληρή μας φαίνεται,συνήθως κρύβεται κάτι. Οκ, υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά είναι μαλάκες. Αλλά πιστεύω ότι ένας και από τους λόγους που γίνεται αυτός ο χαμός είναι ότι μεγαλώνουμε, έχουμε προβλήματα, έχουμε άλλες απαιτήσεις και οι συναισθηματικές σχέσεις είναι πιο δύσκολες. Δεν ερωτευόμαστε τόσο εύκολα όπως όταν ήμασταν 18. Αλλά θα ξαναερωτευτούμε. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι κάποια πράγματα δεν ήταν να συμβούν, ότι κάποιοι απλώς δεν ήθελαν να είναι μαζί μας. Ότι ξεκινάει στραβά, συνήθως καταλήγει στραβά. Μην διαιωνίζεις λοιπόν ούτε την ελπίδα ότι θα φτιάξει κάποια στιγμή αλλά και ούτε να ισοπεδώσεις κάθετί που θα έρθει μετά. Cest la vie. Live it.

Y.Γ. και πάλι τι ξέρω εγώ;μπορεί τόσην ώρα να λέω μαλακίες. μουσικό υπόβαθρο το άλμπουμ Belong των The Pains Of Being Pure At Heart.

3 σχόλια:

  1. Ότι ξεκινάει στραβά, συνήθως καταλήγει στραβά. αυτο μονο τιποτε αλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Zombies, παιδί μου, zombies... Τι να πεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. sta 18 den koubalame tipota stis epomenes sxeseis, sta 22 ena tsantaki,sta 25 mia balitsa,sta 30 amaxa...Den iparxei lish,its just like that.To koubalas mexri kapios na sou pei: Im ok den koubalaw tosa polla ,I can help share the load.

    Mousiko upoba8ro : Kiss Me Again by Jessica Lea Mayfield

    ΑπάντησηΔιαγραφή