Δάσκαλε που δίδασκες

 Όλοι μας έχουμε βρεθεί στη θέση να δίνουμε συμβουλές σε φίλους. Είτε αυτές είναι ερωτικού περιεχομένου είτε γενικότερου ή ειδικότερου θέματος. Και νιώθουμε χαρά να μπορούμε να στηρίξουμε τον φίλο μας σε μια δύσκολη στιγμή, να τον παροτρύνουμε ή αποτρέψουμε να κάνει κάτι. Γιατί εμείς είμαστε ο τρίτος, ο απ' έξω παρατηρητής που κοιτάει σίγουρα κάπως πιο αντικειμενικά από τον παθόντα.
 Τι γίνεται όμως όταν όλα αυτά τα οποία υποστηρίζουμε με πάθος δεν μπορούμε να τα εφαρμόσουμε στον εαυτό μας; Όταν έρχεται εκείνη η στιγμή που όλα όσα συμβούλευες στο φίλο σου να μην κάνει, τα κάνεις εσύ, χωρίς να ακούς κανέναν άλλο και πόσο μάλλον χωρίς να ακούς τον ίδιο σου τον εαυτό που γνωρίζει και ξέρει ότι κάνεις λάθος, που γνωρίζει και ξέρει τι θα έπρεπε να κάνεις γιατί μαλάκα πριν δύο εβδομάδες έλεγες στην Α. να σε ακούσει γιατί "ξέρεις".
 Σκατά ξέρεις. Ξέρεις όταν πρόκειται περί του ασφαλούς. Όταν οι συνέπειες των πράξεων δεν θα έχουν αντίκτυπο εσένα, όταν τα συναισθήματα ή τα θέλω δεν μπαίνουν στη μέση να σου γαμήσουν το μυαλό. Όταν χρειάζεται να είσαι ο φίλος που στηρίζει. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν δίνουμε συμβουλές σε άλλον, δίνουμε συμβουλές σε εμάς, αυτές που θα έπρεπε να πούμε, αυτές που θα έπρεπε να κάνουμε τότε που ήμασταν κι εμείς σε εκείνη τη θέση και φάγαμε τα μούτρα μας, συμβουλές για όταν θα ξαναβρεθούμε στην ίδια θέση και θα ξαναφάμε τα μούτρα μας. Γιατί ναι, δεν θα σε ακούσεις. Στην κρίσιμη στιγμή θα κλείσεις τα αυτιά σου. Και θα κάνεις ξανά τα ίδια. Πανηγυρικές πανωλεθρίες.
 Την επόμενη φορά λοιπόν που θα δώσεις συμβουλές, δώσε τις όταν θα ξέρεις ότι δεν θα ξανακάνεις τα ίδια λάθη. Τελικά όντως μπορούμε να αλλάξουμε; Και να μάθουμε; Δεν ξέρω. Θα σας πω την επόμενη φορά που θα ξαναφάω τα μούτρα μου.