Σαν σήμερα

Θυμάμαι...
Θυμάμαι το χαμόγελό σου μεγάλο και ζεστό, με τα λευκά σου δόντια να φαίνονται και τα λακκάκια στα μάγουλα.
Θυμάμαι τα δάχτυλα των χεριών σου να μυρίζουν καπνό από τα τσιγάρα, όπως μυρίζουν και τα δικά μου πλέον. Πιάνω τον εαυτό μου να τα φέρνει στη μύτη και να εισπνέει βαθιά, το άρωμά σου.
Θυμάμαι πόσο σου άρεσε ο ελληνικός καφές το απόγευμα. Μία γεμάτη καφέ, μια κοφτή ζάχαρη και πολύ καϊμάκι. Στο διπλό φλιτζάνι. Το δικό σου. Αυτό το εκρού με τα πορτοκαλί λουλούδια.
Θυμάμαι και το ουζάκι με το μεζέ που απολάμβανες πού και πού τα βράδια. Μετά από τη παρτίδα τάβλι σε εκείνο το ξύλινο ταμπλό με τα πράσινα και λευκά πούλια, με τα μεγάλα και στραπατσαρισμένα ζάρια. Ακόμα το έχω.
Θυμάμαι το ψάρεμα και πόσο το αγαπούσες. Έβαζες για δόλωμα σκουλήκια, εμένα μου έπαιρνες γαρίδες. Τα φιλάγαμε στο ψυγείο και μετά βάζαμε δίπλα τα ψάρια που εσύ έπιανες. Και τη θάλασσα. Σε αυτήν έπαιρνες ζωή. Έμπαινες πάντα με ένα μεγάλο μακροβούτι. Σε θαύμαζα για το πόση ώρα κρατούσες την ανάσα σου.
Θυμάμαι το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το στίβο, όλα τα αθλητικά που με τόση αγωνία και ενθουσιασμό παρακολουθούσες στην τηλεόραση. Τις φωνές σου. Τα κύπελλα και τα μετάλλια από τότε που ήσουν πιο μικρός.
Θυμάμαι και πόσο σου άρεσε να έχεις κόσμο γύρω σου που αγαπούσες, οικογένεια, φίλους. Να γελάτε, να τραγουδάτε, να χορεύετε.
Θυμάμαι πόσο καλός ήσουν. Μια τεράστια καρδιά που τους χωρούσε όλους.
Θυμάμαι πόσο καλός ήσουν μαζί μου. Όσο κι αν σε τσάντιζα κάποιες φορές εσύ με αγαπούσες. Με φρόντιζες. Μου έμαθες πολλά. Πιο πολλά από όσα νομίζεις ότι πρόλαβες να μου μάθεις.
Προσπαθώ να θυμάμαι όλα αυτά. Προσπαθώ να μην ξεχάσω. Είναι δύσκολο βλέπεις μετά από τόσα χρόνια που εσύ δεν είσαι εδώ.  Οι μνήμες ξεφτίζουν.
Προσπαθώ. Δεν σε ξεχνώ.
Καληνύχτα μπαμπά.