"Life is like a box of chocolates. You never know what you're gonna get"
Και τι γίνεται όταν ανοίγεις το κουτί, με την κόκκινη κορδέλα και το χρυσό περιτύλιγμα που πάντα προσεχτικά ξετυλίγεις για να μην το σκίσεις καθώς έχεις και τον ψυχαναγκασμό να μην χαλάς τα ωραία περιτυλίγματα από τα δώρα και βλέπεις τα ωραία σοκολατάκια στα μικρά τετράγωνα κουτάκια τους, σε διαφορετικό σχήμα το καθένα, με διαφορετικό γλάσο, άλλα καφέ σκούρο, άλλα καφέ ανοιχτό, άλλα λευκό και σου φαίνονται όλα ελκυστικά και προσπαθείς να μαντέψεις ποια θα είναι η γεύση που θα αφήσει στο στόμα σου το καθένα, να αποφασίσεις ποιο θα φας πρώτο και έτσι διαλέγεις ένα που η εικόνα του υπόσχεται μια γλυκιά απόλαυση και με την πρώτη αίσθηση στην άκρη της γλώσσας σου θέλεις και μια δεύτερη μπουκιά και μία τρίτη και καθώς συνεχίζεις να τρως χαίρεσαι για την επιλογή σου, για αυτό το σοκολατάκι ανάμεσα σε όλα τα άλλα, αυτό το σοκολατάκι που τελικά ήταν τόσο καλό όσο σου φάνηκε εξαρχής και συνεχίζεις με το στόμα μπουκωμένο και τα δάχτυλα λερωμένα που γλείφεις ηδονικά να μην αφήσεις κανένα υπόλειμμα σοκολάτας να πάει χαμένο, και εκστασιασμένος αρχίζεις να έχεις μια διαφορετική αίσθηση ανάμεσα στη γλύκα, μια γεύση περίεργη που δεν την λες ωραία αλλά δεν ξέρεις πώς να την χαρακτηρίσεις, αποφασίζεις όμως να συνεχίσεις να τρως αφού εντάξει, ήταν τόσο καλό στην αρχή θα είναι και μέχρι το τέλος, και τότε ξαναέρχεται η γλυκιά γεύση στο στόμα και λες να, είχα δίκιο, και συνεχίζεις να τρως λαίμαργα μέχρι που όλο το σοκολατάκι έχει πλέον εξαφανιστεί και εσύ κάθεσαι στην καρέκλα σου χορτασμένος με το βαθύ χαμόγελο της ικανοποίησης και της απόλαυσης χαραγμένο στο πρόσωπό σου και τότε, ανύποπτα αρχίζεις να μην νιώθεις καλά, αρχίζεις να ιδρώνεις και να ζαλίζεσαι και να πονάς και ανακαλύπτεις ότι αυτό το σοκολατάκι, στο κουτί με το χρυσό περιτύλιγμα και την κόκκινη κορδέλα που άνοιξες προσεχτικά, το σοκολατάκι ανάμεσα από όλα τα σοκολατάκια στα τετράγωνα κουτάκια, άλλα καφέ ανοιχτό, άλλα καφέ σκούρο, άλλα λευκό, το σοκολατάκι που έμοιαζε τόσο όμορφο οπτικά και σε ταξίδεψε σε κόσμους γευστικής ηδονής, ήταν χαλασμένο, ήταν ένα σοκολατάκι που σε ξεγέλασε, ένα σοκολατάκι που υποσχέθηκε πολλά αλλά έκατσε ύπουλα στο στομάχι σου γεμάτο δηλητήριο που τώρα προσπαθείς να βγάλεις από μέσα σου;
Το πετάς το γαμημένο κουτί με τα σοκολατάκια.
υ.γ. τουλάχιστον ανακαλύπτεις και καμιά μπάντα τυχαία από κάποιον φίλο με ολοκαίνουριο δίσκο που κυκλοφορεί στις 16 Αυγούστου. Και τον ακούς εδώ και μιάμιση ώρα.
Και τι γίνεται όταν ανοίγεις το κουτί, με την κόκκινη κορδέλα και το χρυσό περιτύλιγμα που πάντα προσεχτικά ξετυλίγεις για να μην το σκίσεις καθώς έχεις και τον ψυχαναγκασμό να μην χαλάς τα ωραία περιτυλίγματα από τα δώρα και βλέπεις τα ωραία σοκολατάκια στα μικρά τετράγωνα κουτάκια τους, σε διαφορετικό σχήμα το καθένα, με διαφορετικό γλάσο, άλλα καφέ σκούρο, άλλα καφέ ανοιχτό, άλλα λευκό και σου φαίνονται όλα ελκυστικά και προσπαθείς να μαντέψεις ποια θα είναι η γεύση που θα αφήσει στο στόμα σου το καθένα, να αποφασίσεις ποιο θα φας πρώτο και έτσι διαλέγεις ένα που η εικόνα του υπόσχεται μια γλυκιά απόλαυση και με την πρώτη αίσθηση στην άκρη της γλώσσας σου θέλεις και μια δεύτερη μπουκιά και μία τρίτη και καθώς συνεχίζεις να τρως χαίρεσαι για την επιλογή σου, για αυτό το σοκολατάκι ανάμεσα σε όλα τα άλλα, αυτό το σοκολατάκι που τελικά ήταν τόσο καλό όσο σου φάνηκε εξαρχής και συνεχίζεις με το στόμα μπουκωμένο και τα δάχτυλα λερωμένα που γλείφεις ηδονικά να μην αφήσεις κανένα υπόλειμμα σοκολάτας να πάει χαμένο, και εκστασιασμένος αρχίζεις να έχεις μια διαφορετική αίσθηση ανάμεσα στη γλύκα, μια γεύση περίεργη που δεν την λες ωραία αλλά δεν ξέρεις πώς να την χαρακτηρίσεις, αποφασίζεις όμως να συνεχίσεις να τρως αφού εντάξει, ήταν τόσο καλό στην αρχή θα είναι και μέχρι το τέλος, και τότε ξαναέρχεται η γλυκιά γεύση στο στόμα και λες να, είχα δίκιο, και συνεχίζεις να τρως λαίμαργα μέχρι που όλο το σοκολατάκι έχει πλέον εξαφανιστεί και εσύ κάθεσαι στην καρέκλα σου χορτασμένος με το βαθύ χαμόγελο της ικανοποίησης και της απόλαυσης χαραγμένο στο πρόσωπό σου και τότε, ανύποπτα αρχίζεις να μην νιώθεις καλά, αρχίζεις να ιδρώνεις και να ζαλίζεσαι και να πονάς και ανακαλύπτεις ότι αυτό το σοκολατάκι, στο κουτί με το χρυσό περιτύλιγμα και την κόκκινη κορδέλα που άνοιξες προσεχτικά, το σοκολατάκι ανάμεσα από όλα τα σοκολατάκια στα τετράγωνα κουτάκια, άλλα καφέ ανοιχτό, άλλα καφέ σκούρο, άλλα λευκό, το σοκολατάκι που έμοιαζε τόσο όμορφο οπτικά και σε ταξίδεψε σε κόσμους γευστικής ηδονής, ήταν χαλασμένο, ήταν ένα σοκολατάκι που σε ξεγέλασε, ένα σοκολατάκι που υποσχέθηκε πολλά αλλά έκατσε ύπουλα στο στομάχι σου γεμάτο δηλητήριο που τώρα προσπαθείς να βγάλεις από μέσα σου;
Το πετάς το γαμημένο κουτί με τα σοκολατάκια.
υ.γ. τουλάχιστον ανακαλύπτεις και καμιά μπάντα τυχαία από κάποιον φίλο με ολοκαίνουριο δίσκο που κυκλοφορεί στις 16 Αυγούστου. Και τον ακούς εδώ και μιάμιση ώρα.
The War on Drugs - Slave Ambient
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου