Το απόλυτο αίσχος διαδραματίστηκε σήμερα και όχι για πρώτη φορά καθότι αποτελεί κοινό τόπο όπως πληροφορήθηκα από μία γνωστή στο χώρο των ΜΜΕ, στις 19:00 έξω από το αναγνωστήριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Εκεί θα παρουσιαζόταν σε συνεργασία με την Εθνική Λυρική Σκηνή το έργο "Όπερα της Βαλίτσας, Μποέμ" του Τζάκομο Πουτσίνι με ελεύθερη είσοδο στο κοινό με δελτία προτεραιότητας τα οποία θα δίνονταν μία ώρα πριν την έναρξη της παράστασης, στις 19:00. Αυτό είχε γίνει γνωστό στο ευρύ κοινό τόσο με φυλλάδια του καλλιτεχνικού προγράμματος, ένα από τα οποία είχε πέσει στα χέρια μου, όσο και στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο (βλέπε Εθνική Λυρική Σκηνή, Αθηνόραμα κλπ).
Φτάνοντας στις 19:05 είχα λίγη αγωνία μήπως είχε συμβεί το αδιαχώρητο και τα δελτία είχαν κάνει φτερά. Βλέπω αρκετό κόσμο συγκεντρωμένο απ'έξω από την πόρτα, γύρω στα 50 άτομα, και με μία αναστάτωση διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Ρωτήσαμε έναν κύριο από πού θα μπορούσαμε να προμηθευτούμε εισιτήρια και μας ρώτησε αν είχαμε πρόσκληση, πράγμα που το βρήκα λίγο περίεργο. Του απαντήσαμε πως όχι και μας πληροφόρησε πως τα ελεύθερης εισόδου ήταν ελάχιστα και μάλλον είχαν ήδη εξαντληθεί. Καθότι στην Ελλάδα ζούμε και καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του, θεώρησα σωστό να πλησιάσω προς την είσοδο να δω τι συμβαίνει.
Εκείνη την ώρα δύο αστυνομικοί με κάποιον επικεφαλή τους κατευθύνονταν επίσης στο χώρο και ζητούσαν από τον κόσμο να δημιουργήσει έναν διάδρομο. Κάποιοι καλοντυμένοι κύριοι και κυρίες περνούσαν πού και πού αφού πρώτα τους φώναζαν ονομαστικά. Άκουσα κάποιους να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται τι ώρα ξεκίνησαν να μοιράζονται τα εισιτήρια και να βγει κάποιος υπεύθυνος έξω να μιλήσει, κόσμος ο οποίος ήταν εκεί από τις 19:00 και δεν είχε πάρει στα χέρια του κανένα δελτίο προτεραιότητας. Ένας κύριος ο οποίος ήταν στην πόρτα, αφού πρώτα είχε ενημερώσει ότι δεν υπάρχουν άλλες ελεύθερες θέσεις και να μην περιμένει κανείς άδικα, είπε πως έχουν ενημερωθεί οι υπεύθυνοι αλλά κανείς δεν είχε εμφανιστεί ακόμη. Μία κυρία ισχυριζόταν ότι τα δελτία ξεκίνησαν να μοιράζονται πριν τις 19:00 και με ποιο δικαίωμα εφόσον είχε διαβάσει σε έντυπο ότι η διαδικασία θα ξεκίναγε εκείνη την ώρα. Μία άλλη κυρία είπε ότι πήρε η ίδια τηλέφωνο και της είπαν ότι θα ξεκινούσαν να μοιράζονται στις 19:30.
Ξαφνικά έρχεται και νέα ανακοίνωση από τον κύριο της πόρτας, ενόσω συνέχιζαν να περνάνε καλοντυμμένοι κύριοι και κυρίες είτε ονομαστικά, είτε με κάποιο χαρτάκι στο χέρι, ότι δεν υπάρχουν ελεύθερες θέσεις και ότι ακόμα και κάποιοι που έχουν δελτίο δεν θα μπορέσουν να περάσουν. Ανάστατος ο κόσμος διαμαρτύρεται, όχι γιατί έχει δελτίο και δεν θα μπει, αλλά γιατί δεν μοιράστηκαν σωστά και όταν έπρεπε. Τότε μια κυρία πετάγεται από το πουθενά λέγοντας "Κι εγώ δεν θα μπω; Έχω πάρει δελτία από τις 18:00!" Φυσικά το αποτέλεσμα ήταν να περάσει. Το φυσικά, φυσικά ειρωνικό.
Φανερά εκνευρισμένη καταλαβαίνοντας το παιχνίδι το οποίο έχει παιχτεί αρχίζω να φωνάζω να βγει κάποιος υπεύθυνος και να πει γιατί τα δελτία μοιράστηκαν άλλη ώρα και γιατί δεν υπάρχουν θέσεις εφόσον με το ζόρι ήμασταν 50 άτομα. Η κυρία με τα δελτία των 18:00 μου λεέι υποτιμητικά σιγά καλέ μη φωνάζεις.
Αρχίζω να λέω πως αυτό δεν θα περάσει έτσι και πως θα γραφτεί παντού στο ίντερνετ. Ένας κύριος που περίμενε πιο πέρα κι αυτός να μπει μου απαντάει πως και τώρα ιδρώσανε αυτοί, φοβήθηκαν. Πάντα έτσι γίνεται. Μέσα μου ξέρω πως έχει δίκιο.
Ξαναρωτάω πιεστικά πού θα βρω έναν υπεύθυνο και ο κύριος της πόρτας με παραπέμπει σε μία κυρία πιο μέσα η οποία θα ξέρει κάποιον, λέει. Τη ρωτάω πού θα βρω αυτόν τον άφαντο υπέυθυνο. Μου λέει πως δεν είναι η ίδια αλλά πείτε μου. Της λέω επίτηδες πως ανήκω στον Τύπο και να μου πει αν ήταν αξιοκρατικός ο τρόπος με τον οποίο μοιράστηκαν τα δελτία. Κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Της εξηγώ πώς γίνεται να έχουν πληροφορηθεί όλοι πως τα δελτία θα μοιράζονταν στις 19:00 και δεν πήρε κανείς ενώ υπήρχε κόσμος που είχε από τις 18:00. Μου απάντησε ότι γίνεται σε συνεργασία δύο φορέων και ότι έγινε λάθος πληροφόρηση στην ώρα. Τη ρωτάω γιατί περνάει τόσος κόσμος με προσκλήσεις; Μου απαντάει ότι δίνονται σε διαπρεπή άτομα όπως ο Υπουργός Πολιτισμού... Πάει να συνεχίσει και την διακόπτω ρωτώντας πόσα άτομα χωράνε στο χώρο. Μου λέει 260. Και θέλετε να μου πείτε ότι δεν μοιράσατε προσκλήσεις σε όποιους εσείς θέλατε. Μου λέει μα φυσικά και δεν είναι μέσα μόνο με προσκλήσεις, υπάρχει και κόσμος με δελτία. Δηλαδή, της απαντώ, αν μπω τώρα μέσα και ρωτήσω ποιοι έχουν μπει με δελτία, θα βρω τουλάχιστον 100 άτομα; Η απάντησή της; Σιωπή.
Το τραγικό της υπόθεσης δεν είναι μόνο η σιωπηλή συγκατάθεση της κυρίας που δυστυχώς εν μέσω θυμού δεν πήρα τα στοιχεία της, δεν είναι μόνο η σιωπηλή συγκατάθεση των αστυνομικών, που είχαν γίνει από δύο, εφτά και που όταν ερωτήθηκαν τι κάνουν για αυτά τα αίσχη δεν μίλησε κανείς, είναι και η σιωπηλή συγκατάθεση όλων εμάς που έχουμε τη νοοτροπία του έτσι έχουν τα πράγματα, και να μιλήσεις δεν θα αλλάξει τίποτα. Στην χώρα που όλα επιτρέπονται. Στο κράτος που όλα επιτρέπονται. Στην κοινωνία που όλα επιτρέπονται. Αρκεί να έχεις βύσμα.
Δυστυχώς δημοσιογράφος δεν είμαι και ούτε δουλεύω στον Τύπο. Και να δούλευα δε νομίζω ότι θα τολμούσε κανείς να αναφερθεί σε αυτό το γεγονός μιας και όλοι στηρίζουν το σύστημα "μέσο", μιας και ο έντυπος τύπος αρέσκεται στο να εκθειάζει μόνο το λάιφ στάιλ, τις γκόμενες και τους κοιλιακούς. Α ναι, και τα πολιτικά συμφέροντα του κάθε εκδότη. Αυταπάτες λοιπόν δεν έχω στο ότι αυτό το κείμενο θα διαβαστεί από πολλούς και ότι θα ταράξει τα νερά. Αλλά βαρέθηκα να ζω στη Χώρα της Σιωπής.
Φτάνοντας στις 19:05 είχα λίγη αγωνία μήπως είχε συμβεί το αδιαχώρητο και τα δελτία είχαν κάνει φτερά. Βλέπω αρκετό κόσμο συγκεντρωμένο απ'έξω από την πόρτα, γύρω στα 50 άτομα, και με μία αναστάτωση διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Ρωτήσαμε έναν κύριο από πού θα μπορούσαμε να προμηθευτούμε εισιτήρια και μας ρώτησε αν είχαμε πρόσκληση, πράγμα που το βρήκα λίγο περίεργο. Του απαντήσαμε πως όχι και μας πληροφόρησε πως τα ελεύθερης εισόδου ήταν ελάχιστα και μάλλον είχαν ήδη εξαντληθεί. Καθότι στην Ελλάδα ζούμε και καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του, θεώρησα σωστό να πλησιάσω προς την είσοδο να δω τι συμβαίνει.
Εκείνη την ώρα δύο αστυνομικοί με κάποιον επικεφαλή τους κατευθύνονταν επίσης στο χώρο και ζητούσαν από τον κόσμο να δημιουργήσει έναν διάδρομο. Κάποιοι καλοντυμένοι κύριοι και κυρίες περνούσαν πού και πού αφού πρώτα τους φώναζαν ονομαστικά. Άκουσα κάποιους να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται τι ώρα ξεκίνησαν να μοιράζονται τα εισιτήρια και να βγει κάποιος υπεύθυνος έξω να μιλήσει, κόσμος ο οποίος ήταν εκεί από τις 19:00 και δεν είχε πάρει στα χέρια του κανένα δελτίο προτεραιότητας. Ένας κύριος ο οποίος ήταν στην πόρτα, αφού πρώτα είχε ενημερώσει ότι δεν υπάρχουν άλλες ελεύθερες θέσεις και να μην περιμένει κανείς άδικα, είπε πως έχουν ενημερωθεί οι υπεύθυνοι αλλά κανείς δεν είχε εμφανιστεί ακόμη. Μία κυρία ισχυριζόταν ότι τα δελτία ξεκίνησαν να μοιράζονται πριν τις 19:00 και με ποιο δικαίωμα εφόσον είχε διαβάσει σε έντυπο ότι η διαδικασία θα ξεκίναγε εκείνη την ώρα. Μία άλλη κυρία είπε ότι πήρε η ίδια τηλέφωνο και της είπαν ότι θα ξεκινούσαν να μοιράζονται στις 19:30.
Ξαφνικά έρχεται και νέα ανακοίνωση από τον κύριο της πόρτας, ενόσω συνέχιζαν να περνάνε καλοντυμμένοι κύριοι και κυρίες είτε ονομαστικά, είτε με κάποιο χαρτάκι στο χέρι, ότι δεν υπάρχουν ελεύθερες θέσεις και ότι ακόμα και κάποιοι που έχουν δελτίο δεν θα μπορέσουν να περάσουν. Ανάστατος ο κόσμος διαμαρτύρεται, όχι γιατί έχει δελτίο και δεν θα μπει, αλλά γιατί δεν μοιράστηκαν σωστά και όταν έπρεπε. Τότε μια κυρία πετάγεται από το πουθενά λέγοντας "Κι εγώ δεν θα μπω; Έχω πάρει δελτία από τις 18:00!" Φυσικά το αποτέλεσμα ήταν να περάσει. Το φυσικά, φυσικά ειρωνικό.
Φανερά εκνευρισμένη καταλαβαίνοντας το παιχνίδι το οποίο έχει παιχτεί αρχίζω να φωνάζω να βγει κάποιος υπεύθυνος και να πει γιατί τα δελτία μοιράστηκαν άλλη ώρα και γιατί δεν υπάρχουν θέσεις εφόσον με το ζόρι ήμασταν 50 άτομα. Η κυρία με τα δελτία των 18:00 μου λεέι υποτιμητικά σιγά καλέ μη φωνάζεις.
Αρχίζω να λέω πως αυτό δεν θα περάσει έτσι και πως θα γραφτεί παντού στο ίντερνετ. Ένας κύριος που περίμενε πιο πέρα κι αυτός να μπει μου απαντάει πως και τώρα ιδρώσανε αυτοί, φοβήθηκαν. Πάντα έτσι γίνεται. Μέσα μου ξέρω πως έχει δίκιο.
Ξαναρωτάω πιεστικά πού θα βρω έναν υπεύθυνο και ο κύριος της πόρτας με παραπέμπει σε μία κυρία πιο μέσα η οποία θα ξέρει κάποιον, λέει. Τη ρωτάω πού θα βρω αυτόν τον άφαντο υπέυθυνο. Μου λέει πως δεν είναι η ίδια αλλά πείτε μου. Της λέω επίτηδες πως ανήκω στον Τύπο και να μου πει αν ήταν αξιοκρατικός ο τρόπος με τον οποίο μοιράστηκαν τα δελτία. Κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Της εξηγώ πώς γίνεται να έχουν πληροφορηθεί όλοι πως τα δελτία θα μοιράζονταν στις 19:00 και δεν πήρε κανείς ενώ υπήρχε κόσμος που είχε από τις 18:00. Μου απάντησε ότι γίνεται σε συνεργασία δύο φορέων και ότι έγινε λάθος πληροφόρηση στην ώρα. Τη ρωτάω γιατί περνάει τόσος κόσμος με προσκλήσεις; Μου απαντάει ότι δίνονται σε διαπρεπή άτομα όπως ο Υπουργός Πολιτισμού... Πάει να συνεχίσει και την διακόπτω ρωτώντας πόσα άτομα χωράνε στο χώρο. Μου λέει 260. Και θέλετε να μου πείτε ότι δεν μοιράσατε προσκλήσεις σε όποιους εσείς θέλατε. Μου λέει μα φυσικά και δεν είναι μέσα μόνο με προσκλήσεις, υπάρχει και κόσμος με δελτία. Δηλαδή, της απαντώ, αν μπω τώρα μέσα και ρωτήσω ποιοι έχουν μπει με δελτία, θα βρω τουλάχιστον 100 άτομα; Η απάντησή της; Σιωπή.
Το τραγικό της υπόθεσης δεν είναι μόνο η σιωπηλή συγκατάθεση της κυρίας που δυστυχώς εν μέσω θυμού δεν πήρα τα στοιχεία της, δεν είναι μόνο η σιωπηλή συγκατάθεση των αστυνομικών, που είχαν γίνει από δύο, εφτά και που όταν ερωτήθηκαν τι κάνουν για αυτά τα αίσχη δεν μίλησε κανείς, είναι και η σιωπηλή συγκατάθεση όλων εμάς που έχουμε τη νοοτροπία του έτσι έχουν τα πράγματα, και να μιλήσεις δεν θα αλλάξει τίποτα. Στην χώρα που όλα επιτρέπονται. Στο κράτος που όλα επιτρέπονται. Στην κοινωνία που όλα επιτρέπονται. Αρκεί να έχεις βύσμα.
Δυστυχώς δημοσιογράφος δεν είμαι και ούτε δουλεύω στον Τύπο. Και να δούλευα δε νομίζω ότι θα τολμούσε κανείς να αναφερθεί σε αυτό το γεγονός μιας και όλοι στηρίζουν το σύστημα "μέσο", μιας και ο έντυπος τύπος αρέσκεται στο να εκθειάζει μόνο το λάιφ στάιλ, τις γκόμενες και τους κοιλιακούς. Α ναι, και τα πολιτικά συμφέροντα του κάθε εκδότη. Αυταπάτες λοιπόν δεν έχω στο ότι αυτό το κείμενο θα διαβαστεί από πολλούς και ότι θα ταράξει τα νερά. Αλλά βαρέθηκα να ζω στη Χώρα της Σιωπής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου