another year

 Κοιτάζοντας τούτο εδώ το blog και σκεπτόμενη να γράψω κάτι για αυτό το χρόνο που φεύγει, είδα ότι την πρώτη μου ανάρτηση την έκανα όντως ένα χρόνο πίσω, τον Γενάρη του 2010.  Και άνοιξε το κουτάκι με τις αναμνήσεις, σαν φλάσμπακ ταινίας σε βιντεοκασέτα που πάταγες το rewind την ώρα που έπαιζε και τα έβλεπες όλα να γυρνούν προς τα πίσω, πράξεις, σκέψεις, λόγια, στιγμές. 

  Δεν ξέρω σε τι κατηγορία να τοποθετήσω την ταινία της ζωής μου. Κωμωδία δεν την λες πάντως, αν και έχει κωμικά στοιχεία. Ούτε ότι έχει happy end τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Μάλλον κάτι σε δράμα και θρίλερ μαζί με την πρωταγωνίστρια έρμαιο ανυποψίαστο αυτών που συμβαίνουν. Πολύ τραγικά μας τα λες, θα πει κάποιος. Αλλά δε νιώθω ρε παιδί μου πώς το λένε αυτό το όλα βαίνουν καλώς, υπάρχουν και κάποιες αρνητικές και κακές νότες αλλά επί το πλείστον καλά. Επίσης δεν ξέρω τελικά αν είμαστε όντως πρωταγωνιστές στη ζωή μας ή την παρακολουθούμε ανυποψίαστα να εξελίσσεται μπροστά μας. Τις αποφάσεις που παίρνουμε και νομίζουμε πως κάνουμε την διαφορά, την αλλαγή, τις παίρνουμε πραγματικά ή όλα τελικά είναι θέμα τύχης και συγκυριών; Μήπως όλα είναι προ δεδικασμένα και εμείς σαν μαλάκες ακολουθούμε; Ακόμα και να μη συμβαίνει αυτό, εγώ πάντως νιώθω ότι άλλοι αποφάσισαν για μας τουλάχιστον για αυτή τη χρονιά. Πόσα λεφτά να παίρνουμε, πόσα λεφτά να χρωστάμε, πώς να δουλεύουμε, πού να δουλεύουμε.

  Είναι η ιδέα μου ή όσο μεγαλώνεις κάθε χρονιά γίνεται και πιο μικρή, κάθε όνειρο και πιο μακρινό; Ναι το ξέραμε ότι με τα χρόνια έρχεται κι η ωριμότητα αλλά από πότε συνεπάγεται με τον κυνισμό; Μην ελπίζεις, μην ζητάς, μην ονειρεύεσαι, μην ερωτεύεσαι. Και τι σκατά να κάνεις; Να δουλεύεις, να τρως, να γαμιέσαι, να κοιμάσαι και να πίνεις και κάνα ποτό πού και πού με τους φίλους. Αρνούμαι. Αλλά δεν βλέπω και ένα φως στο γαμημένο τούνελ παρόλο που είμαι ρομαντική, όχι καθαρά ερωτικά, αλλά με τη ζωή γενικότερα. και τώρα έχω γίνει...όπως κι εσύ νομίζω. Η γενιά της μοναξιάς και του κυνισμού. 

 Θα κάνω όμως μια εικονική πρόποση για αυτό το χρόνο που φεύγει.

Σε σένα που μου έμαθες πως κάποιοι άνθρωποι δεν ξέρουν να αγαπούν και είναι μόνο δειλοί.

Σε σένα που με έκανες να νιώσω πιο χρησιμοποιημένη από ποτέ.

Σε σένα που ακόμα και τώρα παίζεις μαζί μου.

Σε σένα που με έμαθες πώς να γίνω όπως εσύ, κενός.

Σε σένα που γελάσαμε μαζί.

Σε σένα που μοιραστήκαμε μια μπύρα, ένα τσιγάρο, μία σοκολάτα.

Σε σένα που ήσουν εκεί στα δύσκολα και είσαι ακόμα.

Σε σένα που τυχόν σε πλήγωσα, συγγνώμη.

 Δεν ξέρω πώς να κλείσω. Τελικά είναι ωραίο να ξέρεις ή να μην ξέρεις; Ξέρω ότι θέλω την επόμενη χρονιά κάτι άλλο από αυτό, πιο χαρούμενο, πιο αισιόδοξο, πιο συντροφικό. Ας πιούμε σε αυτό. 

Happy New Year