Η πρώτη ανάρτηση του νέου έτους. Πολλά κλισέ κάθε πρωτοχρονιά, απολογισμός του έτους που έφυγε, σχέδια για το τι θα κάνεις με την καινούρια χρονιά ή και όχι (που μεταξύ μας σχεδόν πάντα δεν τα τηρείς), πολύ ποτό, πολύ φαγητό.
Η χθεσινή ημέρα ξεκίνησε ίσως από τις χειρότερες παραμονές πρωτοχρονιάς. Σαν αυτές τις μέρες που λες μα πόσο πιο σκατά και πάτο μπορεί να πιάσει κανείς. Εξελίχθηκε όμως σε ίσως μία από τις καλύτερες που έχω περάσει στη ζωή μου. Και μέσα από ολόκληρη τη χθεσινή βραδιά, ανάμεσα στα κλάματα, τα γέλια, το αλκοόλ και το χορό ανακαλύπτεις αλήθειες. Όπως το ότι τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό τελικά από το να είναι καλά τα δικά σου άτομα, αυτούς που αγαπάς, την οικογένεια σου. Όπως το ότι όταν έχεις φίλους σαν την Ν. και τον Φ. (τρομεροί οικοδεσπότες κιόλας) και την Δ. να σου μαζεύουν τα κομμάτια σου και να σε βοηθούν να ξανασταθείς στα πόδια σου δε χρειάζεσαι κάτι παραπάνω. Όπως το ότι μέσα στη θλίψη μπορεί αναπάντεχα να βρεις τη χαρά και να τη μοιραστείς με τους γύρω σου. Όπως το ότι καμιά φορά χρειάζεται να πιάσεις πάτο για να μάθεις και να ξανανέβεις.
Επίσης έμαθα ότι αυτός ο κόσμος είναι ακόμα πιο σκληρός και κυνικός απ'ότι περίμενα. Δεν λυπάμαι εμένα όμως. Λυπάμαι αυτούς που έχουν σταματήσει να πιστεύουν στην τρέλα, στον αυθορμητισμό, στο συναίσθημα, ακόμα και στα λάθη ίσως. Πιο πολύ όμως λυπάμαι αυτούς που δεν έχουν τα κότσια να αντιμετωπίσουν τίποτα και κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους.
Την επόμενη χρονιά εύχομαι λοιπόν να είμαι πιο δυνατή και να μαθαίνω από τα λάθη. Και εύχομαι να έχω ακόμα κοντά μου όλους αυτούς που αγαπώ, να είναι υγιείς και να συνεχίσουν να με ανέχονται.
Υ.Γ. συγγνώμη που αυτή η ανάρτηση είναι πιο προσωπική. Είναι αυτές οι μέρες βλέπεις που μας κάνουν συναισθηματικούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου